จงเชื่อว่า ถ้าใจสั่ง ร่างกายจะทำตาม

จงเชื่อว่า ถ้าใจสั่ง  ร่างกายจะทำตาม   .......    คำนี้เกิดขึ้นเมือตอนประมาณ ตี 5.30 ของวันที่ 29  ธ.ค. 52   ก่อนไปส่ง  project   และยึดถือทำตามมาตลอด  : )

  ขงเบ้ง  เคยกล่าวไว้ว่า                         "ความคิดเป็นของคน  ความสำเร็จเป็นของฟ้า"

เปาะบาง

.....เห้อออ มันน่าน้อยใจยิ่งนัก  ว่าความรักข้างเดียวช่างฉงน
มีความรักความยินดีแก่กมล   ก็ไม่สนเธอจะหันมาสนใจ
   ทำโนนทำนี่ให้ด้วยใจรัก   แม้จะทักกันสักนิดไม่มีหวัง
หลังจากคืนวันนี้บอกหลายอย่างให้จดจำ   เลิกจะหวังลมแล้ง  ลมหลวง
  มันน้อยใจในความที่ทำให้    ทำด้วยใจไม่มีสิ่งใดจะเรียกหา
แค่รอยยิ้ม แค่สักคำที่พูดจา   ไม่มีมาให้ปราบ ปลื่มหัวใจ
ต้องยอมรับสิ่งที่เกิดในวันนี้นี้    เลิกเสียที่ทำให้สิ่งที่ทุกขัง
รักในคนที่รักเรเหมือนกัน    เเละเลิกทำอะไรให้ปวดใจกลับมา

ภาพหนูนา  จำลองเหตุการ  มันน่าน้อยใจจ หลังจากนี้จะ    "หยุด"

แย่..........

คืนฝนตก

... เกือบจะครบ 5 ปี เข้าเต็มกับการจากบ้านมาเพื่อการศึกษา จากจากมาด้วยความหวังความมุ่งมั่นต่างๆๆนาๆๆ หลายครั้งที่ท้อ หลายครั้งที่เสียใจจนร้อง  หลายครั้งที่มีความสุขจนน้ำตาคลอเข้าเหมือนกัน
  ฝนตกครับ  ข้อางนอกฝนตกลงมา  มันคงเป็นฝนหลงฤดูของที่นี้ ศาลายา  แต่ถ้าเป็นที่บ้านผมมันคงเป็นฝนปกติ  นั้นแหละครับต้นเหตุความคิดถึงไงครับ  เพราะหลายครั้งที่ฝนตกผมก้อดจะคิดถึงบ้านไม่ได้สักกะที ชีวิตผมผูกพันกับบ้านคับ ผมอยู่บ้านแล้วมีความสุข สบายใจและอบอุ่น  ดังนั้นหลายครั้งที่เจอปัญหาผมจึงมองโลกในแง่ดี  นอกเรื่องรึป่าววว อ่าๆๆ
 ผมยังเดินตากฝนครับ เพราะยังวิ่งไม่ได้ 555+   ครับฝนตกลงมาก้อดที่จะคิดถึงช่วงเวลาดีๆๆไม่ได้ตอนฝนตกในอดีต  ผมว่าฝนตกทุกครั้งมันหนาวขึ้นทุกครั้ง  จากตอนแรกๆๆที่จากบ้านมา  อยู่มาก้เกือบ 5 ปีแล้ว แต่เเปลกจิง ผมยังไม่ชินกันที่นี่  กลิ่นของฝนที่ตกที่ที่นี้มันขับกลิ่นเหม็นของท่อระบายน้ำออกมา  มันช่างต่างกับบ้านผมยิ่งนักที่ฝนตกทุกทีจะได้กลิ่นหอมของดินทุกครั้ง  ผมเดินลัดเลาะไปตาบ้านเช่าหน้าหอเพื่อไปวื้อขนม ทุกบ้านปิดประตู  ตัวใครตัวมัน ไม่กล้าเปิดประเพราะไว้ใจใครไม่ได้  มันแย่นะครับ ถ้าอยู่อบย่างนี้อยู่คนเดียวในป่าลึกๆๆซะดีกว่า

ตากฝนตอนโต  มันไม่สนุกเหมือนตอนเด็กเลยนะ  คับ